رویکرد دیگری به مطالعات دیرینه‌شناسی را می‌توان «حمله رعدآسای دایناسورها» نامید.
این اصطلاح از زیست‌شناسانی گرفته شده است که «حملات زیستی» را سازماندهی می‌کنند. در یک حمله زیستی، داوطلبان برای جمع‌آوری هر نمونه بیولوژیکی ممکن از یک زیستگاه خاص در یک دوره زمانی مشخص گرد هم می‌آیند. به عنوان مثال، ممکن است حمله‌کنندگان زیستی در یک آخر هفته برای جمع‌آوری نمونه‌هایی از تمام دوزیستان و خزندگانی که می‌توانند در یک دره کوهستانی یافت شوند، سازماندهی شوند.
در یک جستجوی دایناسورها، ایده این است که تا حد امکان فسیل‌های یک گونه دایناسور را از یک بستر فسیلی خاص یا از یک دوره زمانی خاص جمع‌آوری کنیم. با جمع‌آوری نمونه بزرگی از یک گونه واحد، دیرینه‌شناسان می‌توانند تغییرات آناتومیکی را در طول عمر اعضای آن گونه بررسی کنند.
نتایج یک حمله‌ی رعدآسای دایناسورها که در تابستان ۲۰۱۰ اعلام شد، دنیای شکارچیان دایناسور را آشفته کرد. این نتایج همچنین بحثی را برانگیخت که امروزه نیز ادامه دارد.
بیش از صد سال، دیرینه‌شناسان دو شاخه جداگانه از درخت حیات دایناسورها را ترسیم کرده بودند: یکی برای تریسراتوپس و دیگری برای توروزاروس. اگرچه بین این دو تفاوت‌هایی وجود دارد، اما شباهت‌های زیادی با هم دارند. هر دو گیاهخوار بودند. هر دو در دوره کرتاسه پسین زندگی می‌کردند. هر دو دارای زوائد استخوانی مانند سپر در پشت سر خود بودند.
محققان در این فکر بودند که یک حمله دایناسورها چه چیزهایی را در مورد چنین موجودات مشابهی آشکار خواهد کرد.
در طول یک دوره ده ساله، منطقه غنی از فسیل مونتانا که با نام سازند هل کریک شناخته می‌شود، محل استخراج استخوان‌های تریسراتوپس و توروزوروس بود.
چهل درصد از فسیل‌ها از تریسراتوپس‌ها بودند. برخی از جمجمه‌ها به اندازه توپ فوتبال آمریکایی بودند. برخی دیگر به اندازه یک اتومبیل کوچک بودند. و همه آنها در مراحل مختلف زندگی مرده بودند.
در مورد بقایای توروسوروس، دو واقعیت برجسته بود: اول، فسیل‌های توروسوروس کمیاب بودند، و دوم، هیچ جمجمه توروسوروس نابالغ یا نوجوان پیدا نشد. هر یک از جمجمه‌های توروسوروس، جمجمه یک فرد بالغ بزرگ بود. چرا اینطور بود؟ همانطور که دیرینه‌شناسان در مورد این سوال تعمق می‌کردند و یکی پس از دیگری احتمالات را رد می‌کردند، با یک نتیجه اجتناب‌ناپذیر روبرو شدند. توروسوروس گونه جداگانه‌ای از دایناسور نبود. دایناسوری که مدت‌هاست توروسوروس نامیده می‌شود، آخرین شکل بالغ تریسراتوپس است.
این مدرک در جمجمه‌ها یافت شد. ابتدا، محققان آناتومی کلی جمجمه‌ها را تجزیه و تحلیل کردند. آنها طول، عرض و ضخامت هر جمجمه را با دقت اندازه‌گیری کردند. سپس جزئیات میکروسکوپی مانند ساختار بافت سطحی و تغییرات کوچک در چین و چروک‌ها را بررسی کردند. بررسی آنها نشان داد که جمجمه‌های توروسوروس "به شدت بازسازی شده" بوده‌اند. به عبارت دیگر، جمجمه‌ها و چین‌های استخوانی توروسوروس در طول زندگی این حیوانات دستخوش تغییرات گسترده‌ای شده‌اند. و این شواهد بازسازی به طور قابل توجهی بیشتر از شواهد موجود در حتی بزرگترین جمجمه تریسراتوپس بود که برخی از آنها نشانه‌هایی از تغییر در حال وقوع را نشان می‌دادند.
در یک زمینه وسیع، یافته‌های دایناسورها به شدت نشان می‌دهد که بسیاری از دایناسورهایی که به عنوان گونه‌های منفرد شناسایی شده‌اند، ممکن است در واقع تنها یک گونه باشند.
اگر مطالعات بیشتر از نتیجه‌گیری توروسوروس به عنوان تریسراتوپس بالغ پشتیبانی کند، به این معنی خواهد بود که دایناسورهای کرتاسه پسین احتمالاً به آن اندازه که بسیاری از دیرینه‌شناسان معتقدند، متنوع نبوده‌اند. انواع کمتر دایناسورها به این معنی است که آنها کمتر با تغییرات محیطی سازگار بوده‌اند و/یا اینکه از قبل در حال انقراض بوده‌اند. در هر صورت، دایناسورهای کرتاسه پسین احتمالاً پس از یک رویداد فاجعه‌بار ناگهانی که سیستم‌های آب و هوایی و محیط‌های زمین را تغییر داده است، بیشتر از یک گروه متنوع‌تر منقرض شده‌اند.
——— از دن ریش
زمان ارسال: ۱۷ فوریه ۲۰۲۳